W jednym
z wcześniejszych postów omawialiśmy Kodeks Synajski, jeden z tzw. Wielkich Kodeksów Biblijnych. Dziś zaprezentujemy
kolejny z przedstawicieli najstarszych zachowanych uncjalnych kodeksów
zawierających tekst Starego i Nowego Testamentu – Kodeks Aleksandryjski.
Powstał najprawdopodobniej w I-szej połowie V wieku i jest jednym z najbardziej kompletnych rękopisów Biblii napisanej po
grecku. W XVII wieku za pośrednictwem Patriarchy Konstantynopola Cyryla
Lukarisa został zaprezentowany na dworze Króla Anglii i na Wyspach już
pozostał. Wiek później badacze określili go mianem najstarszego i najlepszego tekstu Nowego Testamentu, który
powinien stanowić podstawę do jego rekonstrukcji. Tak było, aż do odkrycia
Kodeksu Synajskiego.
Kodeks
ten jest również ciekawy ze względu na problematykę autentyczności tzw. perykopy
o kobiecie cudzołożnej. Bibliści podejrzewali wcześniej bowiem, że fragment
Ewangelii wg Św. Jana (J 7,53-8,11) mówiący o konfrontacji Jezusa z faryzeuszami i sądem nad jawnogrzesznicą nie jest oryginalny. Wczesne teksty,
jak Codex Alexandrinus, a
konkretniej brak w nich przypowieści o cudzołożnicy, zdają się to potwierdzać.
 |
| Henryk Siemiradzki, "Chrystus i jawnogrzesznica", 1873 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz