Do XV wieku na pulpitach skrybów, tak
polskich jak i na Świecie, królował pergamin.
Do końca XII wieku wyrobem pergaminu
zajmowali się mnisi, korzystając z przyklasztornego inwentarza żywego. Wraz ze wspomnianym wiekiem, który przyniósł ze sobą rozwój miast, a
więc i specjalizację rzemieślniczą wyrób pergaminu przeszedł w ręce zawodowych
pergamistów (pergaminarii /pergamentarii lub membranarii).
 |
| Pergamista przy produkcji pergaminu. |
Skórę kozy albo owcy pergamista
najpierw moczył w wodzie aby poddać ją procesowi gnicia, dzięki któremu zaczęło
naturalnie odpadać włosie. Następnie skórę suszyło się rozciągając ja na
drewnianej ramie. Powierzchnię rozciągniętej skóry pergamista zaczynał
wygładzać specjalnym półokrągłym nożem.
Ze względu na techniki wykonania
pergaminu warto wspomnieć o dwóch jego rodzajach: południowego (charta italica) i północnego (charta teutonica).
Południowy pergamin wyrabiany był we Włoszech,
Hiszpanii oraz południowej Francji. W tym przypadku wygładzano tylko jedną jego
stronę drugą pozostawiając chropowatą (tę po stronie sierści). Tekst zapisywano
tylko na tej jednej, gładkiej stronie (łac. Album).
Tego rodzaju używano przeważnie do wystawienia dokumentów, których treść w
większości przypadków nie wymagała zapisu dwustronnego.
Pergamin północny, wyrabiany w krajach
na północ od Alp był wygładzany z obu stron i był nieco grubszy.
Różnice w obu technikach wynikają z
tego, że w przypadku pergaminu tzw. Południowego produkowano go w krajach pamiętających
antyczne tradycje pisania na papirusach, a więc jednostronnie. Tradycji takich
nie było w krajach północnych.
 |
| Mnich nabywający arkusze pergaminu. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz